Technika Alexandra uczy świadomego przywracania sobie stanu równowagi
(w tym swobody
i odpowiedniej sprężystości mięśni)
po momencie stresu.
Nie dąży do eliminowania tremy, lecz do radzenia sobie z jej niekorzystnymi przejawami. Odpowiednia doza ożywienia i podekscytowania sprzyja aktywności umysłu i ciała.
Chodzi o to, aby pozwolić na emocjonalne odczuwanie tremy, a jednocześnie umieć świadomie eliminować te jej fizyczne symptomy, które ograniczają nasze możliwości.
Drżenie rąk lub nóg, spłycony oddech, napięcie szyi i karku, bladość lub zaczerwienienie, zaburzenia w emisji głosu oraz wiele innych przejawów tremy są w większości pochodnymi odruchu strachu, występującego nie tylko wobec przewidzianego zagrożenia, lecz również
w innych sytuacjach wyzwalających w nas potrzebę większego starania się, wewnętrznej mobilizacji, ostrożności lub pośpiechu.
Technika Alexandra uczy jak świadomie eliminować te symptomy odruchu strachu, które zamiast wspomagać, ograniczają prawidłowe funkcjonowanie organizmu.
Umożliwia to przerwanie błędnego koła wzajemnie nakręcających się reakcji
psycho- fizycznych (świadomość dużego wyzwania – uczucie zdenerwowania – jego przejawy w ciele – dodatkowe myśli o wysokiej randze zadania – zwiększone zdenerwowanie – wzmocnienie symptomów fizycznych lub pojawienie się dodatkowych).
Przyswajane w toku pracy z Techniką Alexandra poszczególne aspekty metody pomagają
w późniejszym radzeniu sobie ze stresem lub tremą:
a) obiektywna obserwacja
Chodzi tu o umiejętność obiektywnego odnotowania napięcia lub usztywnienia
i zaakceptowanie go jako aktualnego stanu, bez presji natychmiastowej poprawy. W pracy
z T.A. osiągamy dzięki temu stan w którym organizm sam (system nerwowy) dąży do poprawy odczuwanej niewygody, a dana osoba osiąga to dzięki odpowiedniej myśli- intencji.
Umiejętność ta przydaje się w radzeniu sobie z tremą, kiedy zauważanie niekorzystnych jej symptomów nie przeszkadza w dalszym koncentrowaniu się na wykonywanym zadaniu.
Uświadomienie sobie napięcia, bez koncentrowania się na nim, ale z zachowaniem wyuczonych kierunków mentalnych, i tak doprowadzi do eliminacji napięcia lub przynajmniej nie dopuści do jego zwiększenia. A zdobywana podczas zajęć umiejętność zmniejszania poziomu nadmiernego wysiłku i napięcia mięśni wprowadzanych w trakcie działania idealnie sprawdza się, kiedy dzieje się to na skutek tremy lub stresu.
b) stop, czas na wybór najkorzystniejszej reakcji
Podczas zajęć z T.A. uczeń poznaje wagę krótkiego czasu pomiędzy impulsem do działania, a reakcją. Jest to jedyny czas, kiedy możliwa jest zmiana dotychczasowych, automatycznych zachowań. Doświadczenie, że nawet ułamek sekundy można wykorzystać dla wprowadzenia świadomej, pożądanej reakcji – przydaje się, kiedy w sytuacji stresującej, pragniemy wyeliminować pojawiające się automatycznie symptomy tremy.
c) nie, nie muszę
W toku lekcji uczeń doświadcza jak ważna jest wewnętrzna zgoda na nieangażowanie się
w zamierzoną czynność nadmiernie. Myśl „nie muszę” nie oznacza rezygnacji z działania, lecz zmianę intensywności myślenia z: „co chcę osiągnąć”, na myśl: „jak zamierzam to zrobić” . W pierwszej kolejności umożliwia to eliminację symptomów stresu i napięcia gotowości w reakcji na bodziec do działania. Z czasem pomaga w zmianie sposobu podejścia do wykonywanego zadania z: „muszę udowodnić, że jestem dobra/y” na „jakie dobre/ważne/ciekawe jest to, co robię”.
d) kierunki – świadome ukierunkowanie myśli
Podstawowe kierunki mentalne: „szyja swobodna”, „głowa skierowana do góry i do przodu” ”plecy wydłużają się i rozszerzają”, „kolana skierowane do przodu i na zewnątrz”, mają
na celu zachowanie optymalnej postawy w działaniu oraz świadome prowadzenie organizmu w stronę możliwie lekkiego i wygodnego wykonywania zamierzonych czynności. Kierowanie myśli w stronę prawidłowych reakcji ciała, ułatwia zarówno odejście od myślenia o tremie
i przeszkodach z nią związanych, jak i automatyczne zmniejszenie intensywności symptomów tremy, w miarę ich pojawiania się.
e) pierwotna kontrola
Wykorzystując m.in. kierunki mentalne uczymy się przywracać, dynamiczną relację pomiędzy głową szyją i kręgosłupem. Jest to odpowiednia koordynacja ich działania bez względu na przyjmowaną pozycję lub wykonywany ruch. Zachowanie pierwotnej kontroli ułatwia powrót do swobodnej, sprężystej postawy, która pomaga w kontaktowaniu się z poczuciem pewności siebie i akceptacji tego, co jest. W przeciwieństwie do sytuacji, kiedy ulegając odruchowi stresu i własnym nawykowym reakcjom tremy, stajemy pod presją strachu niepewności, bezradności, przy postawie spiętej, „oklapnięte” lub odcięcia od własnych uczuć i zamknięcia, przy postawie usztywnionej.
W rezultacie pracując z T.A. uczymy się pozostawać w równowadze z zachowaniem dobrego ugruntowania, pełni własnej przestrzeni, swobodnego oddechu i sprężystości mięśni, a także ciągłego przywracania sobie tych jakości w sytuacjach nowych i nieprzewidywalnych, a nawet tych wymykających się spod kontroli.
Comments